tag:blogger.com,1999:blog-35968675898336565132024-03-13T18:02:29.538+01:00 w e r k m a n s l u s t • a r c h i e feddie marsman • tekst | werk | plannenmakerij eddie marsmanhttp://www.blogger.com/profile/18045876263368514179noreply@blogger.comBlogger509125tag:blogger.com,1999:blog-3596867589833656513.post-22134945671189659482019-02-17T23:39:00.005+01:002022-04-25T21:40:44.607+02:00U bevindt zich in het Werkmanslust-archief
De werkmanslust-website is even uit de lucht.Verder wordt er gewoon doorgewerkt.
Eddie Marsman
eddie marsmanhttp://www.blogger.com/profile/18045876263368514179noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3596867589833656513.post-43288971429464927722016-07-06T15:12:00.000+02:002016-12-22T13:05:37.055+01:00Tjibbe Hooghiemstra : The Reading of Space
Alles begint ergens, en
zoals altijd is dat ergens anders.
Ergens, maar niet
hetzelfde.
Anders, maar niet hier.
Zo zou het hier kunnen
beginnen, aan de uiterste westkust van Ierland. In Baile na Sceilge. Je mag het
ook Ballinskelligs noemen, het ligt er maar aan waar je vandaan komt.
Achter het raam van je
atelier strekt zich de Atlantische Oceaan uit. Kijk je op van het papier, los
vaneddie marsmanhttp://www.blogger.com/profile/18045876263368514179noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3596867589833656513.post-4908591303396478462016-03-22T12:17:00.000+01:002016-07-28T15:14:47.490+02:00Willem Poelstra [5, slot] : Handen
De fotograaf:
Een oude nieuwbouwwijk
met van die bij avond te donkere plekken. Bosjes, steegjes, brandgangen... Aan
de achterkant staat een rijtje garageboxen, ook al in het duister. De politie
is er al, en zelfs de brandweer. De zwaailichten zorgen voor een sinistere
sfeer.
De jonge vrouw ligt in de
garage tussen hoog opgestapelde verhuisdozen. Er brandt een kil tl-lichtje.
Haar eddie marsmanhttp://www.blogger.com/profile/18045876263368514179noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3596867589833656513.post-31848431412160823742016-03-21T11:03:00.000+01:002016-03-23T10:50:55.505+01:00Willem Poelstra [4] : Bot
De fotograaf:
Maandagavond, 22.36 uur
Hij zit in de hoek op de
bank, zij in de stoel ertegenover. Ondanks het late uur drentelt er een peuter
door de kamer. Kleinkind, zeggen ze.
Zodra we binnen zijn,
begint de vrouw te mopperen.
Dat de huisarts niet wil komen.
Dat ze hem al weet niet
hoe vaak gebeld heeft.
Maar nee hoor, wat denk je? Jullie redden je maar, had
hij gezegdeddie marsmanhttp://www.blogger.com/profile/18045876263368514179noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3596867589833656513.post-77605908521508547222016-03-18T11:38:00.001+01:002016-03-23T10:51:41.975+01:00Willem Poelstra [3] : Bij twijfel, twijfel niet
De fotograaf legt uit:
Er rijden in en rond
Amsterdam twee ambulancediensten: die van de GGD en die van de VZA(Verenigd
Ziekenvervoer Amsterdam). Samen beschikken ze over zeventig ambulances. Pakweg
zestig zijn gestationeerd in de stad. Hoeveel precies, dat hangt ervan af hoe
groot je Amsterdam rekent. Voor de GGD bijvoorbeeld bestaat Amsterdam uit de
gemeenten Amsterdam, Amstelveeneddie marsmanhttp://www.blogger.com/profile/18045876263368514179noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3596867589833656513.post-5916236584479101732016-03-17T12:17:00.000+01:002016-03-23T10:52:20.465+01:00Willem Poelstra [2] : Ingewikkeld
De fotograaf zegt:
Je weet nooit van tevoren
wat je tegenkomt. Iedere situatie is weer anders. En mensen zitten ingewikkeld
in elkaar.
Ook lichamelijk.
Een bejaarde vrouw is
gestruikeld op het trottoir. Gezicht open, schaafwonden, pols gebroken.
Compleet van de wereld is ze. Maar komt dat alleen door de val?
In haar
handtasje zitten geen medicijnen. Dat iseddie marsmanhttp://www.blogger.com/profile/18045876263368514179noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3596867589833656513.post-8035034671613613622016-03-15T15:12:00.000+01:002016-03-18T11:26:42.899+01:00Willem Poelstra [1] : Duiker
De fotograaf:
In een ander leven was ik duiker.
Honderd meter of
meer de Noordzee in, werken aan oliepijpleidingen en gezonken schepen. Via een
duikbel onder de juiste druk rechtstreeks naar beneden, een uur of acht beneden
aan de slag, terug naar boven, naar de saturatiekamer om te eten, drinken,
lezen en slapen, dit alles onder diezelfde juiste druk, en dan weer met die bel
eddie marsmanhttp://www.blogger.com/profile/18045876263368514179noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3596867589833656513.post-14900488077675944612016-02-29T11:08:00.000+01:002016-02-29T11:08:15.096+01:00Wally Elenbaas: puzzelstukje
Op verzoek van uitgever (en galeriehouder) Aad
Speksnijder sprak ik begin juli 2002 in Rotterdam enkele uren met de toen
90-jarige Wally Elenbaas. Speksnijder, die zelf bij het gesprek aanwezig was,
wilde een boek uitbrengen met foto’s die Elenbaas in de loop der jaren had
gemaakt van zijn vrouw Esther Hartog (1905-1998). Het boek zou verschijnen bij
een expositie, later dat jaar in Museum eddie marsmanhttp://www.blogger.com/profile/18045876263368514179noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3596867589833656513.post-27251949872707589372016-02-24T12:34:00.002+01:002016-02-24T12:34:31.058+01:00Jehsong Baak: touching a nerve
Paris at night is a story on Jehsong Baak,
recently published on the NPR
website. [See * editor's note.] However, as those who are familiar with his work will know, Baaks nightly visions are not
restricted to Paris.
Which brings back a story.
A few years ago I was able to have him travel
to Schiermonnikoog, the smallest Dutch Wadden Sea-island. As for small: just
the one villageeddie marsmanhttp://www.blogger.com/profile/18045876263368514179noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3596867589833656513.post-51685613963987618572016-02-22T11:45:00.001+01:002016-02-22T11:46:07.888+01:00De geschiedenis van Marjorie Content
De naam Marjorie Content duikt de laatste jaren [*]
regelmatig op in bloemlezingen van met name Amerikaanse 'vrouwenfotografie',
zoals in Constance Sullivans Women Photographers (1990) en het recente History
of Women Photography van Naomi Rosenblum (1994).
Die aandacht is vooral het
werk van Jill Quasha, verzamelaar van en handelaar in fine art photography,
die in het midden van de eddie marsmanhttp://www.blogger.com/profile/18045876263368514179noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3596867589833656513.post-8726509074116960502016-02-10T12:39:00.001+01:002016-02-10T12:39:34.304+01:00Gregory Crewdson: werkelijkheid als poppenkast
Er kan in interviews met de Amerikaanse fotograaf
Gregory Crewdson geen kunstenaar voorbijkomen of, beslist: een bron van
inspiratie. Alfred Hitchcock? Zeker! Steven Spielberg? Nou en of! Edward
Hopper? Zijn grote voorbeeld! David Lynch, Raymond Carver, Bruce Springsteen
zelfs. Film, literatuur, beeldende kunst, muziek; alle konijnen zitten in
Crewdsons hoge hoed. Zelfs fotografie. Cindy eddie marsmanhttp://www.blogger.com/profile/18045876263368514179noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3596867589833656513.post-69442580731193612802016-02-08T10:03:00.000+01:002016-02-08T10:03:59.931+01:00Turfvaart
Simmerwente heette het huisje en ja, daar heb je
het al.
Dat was Friesland.
Toen.
Een slaapkamer links, voor opoe en opa. Keuken aan
de achterkant. Het hok waar de bolderkar stond. Boven een slaapkamer. Onder het
puntdak, onder de balken.
Eén slaapkamer? Niet meer? Waar hebben pa en ma dan
geslapen? Of stond er toch een slaapbank in de woonkamer?
De woonkamer aan de voorkant. Twee eddie marsmanhttp://www.blogger.com/profile/18045876263368514179noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3596867589833656513.post-70635649104307098322016-02-05T13:46:00.000+01:002016-02-05T13:46:21.897+01:00Omstreken
Het archief van Harry
Cock ligt opgeslagen in zwartgrijze, ouderwetse, kantoorordners. Per ordner de
negatiefstroken, gestoken in dunne en lang niet altijd doorzichtige papieren
hoesjes. Kleinbeeldnegatieven uit de allervroegste jaren, iets grotere en
meestal vierkante varianten uit de jaren erna. Iets groter - maar nog altijd
kleiner dan een kinderhand.
Op de rug van iedere
ordner een eddie marsmanhttp://www.blogger.com/profile/18045876263368514179noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3596867589833656513.post-42299712789309718962016-02-04T09:00:00.000+01:002016-02-04T09:46:19.421+01:00Gogme
Iemand heeft het ooit eens becijferd: Sem Presser,
fotojournalist, maakte in vijftig jaar pakweg 250.000 foto’s.
Reken maar
uit: 5000 per jaar, zeg twintig per dag.
Niet vergeten: het is de tijd van fotorolletjes,
ontwikkeltanks, donkere kamers en droogpersen. Een dag ontwikkelen en
afdrukken is een dag geen foto’s kunnen maken. Een dag foto’s afleveren
bij opdrachtgevers,eddie marsmanhttp://www.blogger.com/profile/18045876263368514179noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3596867589833656513.post-82408436516824601862016-02-03T13:25:00.000+01:002016-02-03T13:25:09.725+01:00Vraag
Wie de naam Johan van der Keuken opzoekt, leest
steevast dat hij filmmaker en fotograaf was.
Hoe waar dat ook is, helemaal
kloppen doet het niet. Want eigenlijk doet Van der Keuken zijn leven lang maar
één ding: kijken. Als fotograaf is hij aan het filmen, als filmmaker
fotografeert hij.
Hij maakt films waarin beweging tot bijna-stilstand wordt
bevroren, en tentoonstellingen eddie marsmanhttp://www.blogger.com/profile/18045876263368514179noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3596867589833656513.post-1794533132852968382016-02-02T09:43:00.001+01:002016-02-02T09:43:55.224+01:00Punt
Om te beginnen: de fotograaf is een vakman. Altijd
en overal een foto maken, dat kan hij. Grote gebeurtenissen, kleine
gebeurtenissen, gebeurtenissen die die naam nauwelijks mogen hebben - het maakt
niet uit. Zon, regen, storm - geen punt.
En dan het liefst natuurlijk niet zo maar een foto,
maar eentje waar iets mee is. ‘Iets’ - een vraagteken, een raadseltje, een
eddie marsmanhttp://www.blogger.com/profile/18045876263368514179noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3596867589833656513.post-82065767625888091072016-02-01T11:09:00.000+01:002016-02-01T11:09:02.061+01:00Hart
De dichter, schilder, tekenaar, beeldhouwer,
collagist, graficus, keramist, illustrator, wandschilder Lucebert verschilt in
één opzicht niet van menig doorsneemens: hij begint met fotograferen als hij
kinderen krijgt. Ergens in de vroege jaren 50 is het; eerst met een simpel boxje
en even later met een eenvoudige kleinbeeldcamera.
En zoals zo vaak: van het
een komt het ander.
Een eddie marsmanhttp://www.blogger.com/profile/18045876263368514179noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3596867589833656513.post-48286962736908952552016-01-31T12:38:00.000+01:002016-02-01T11:12:03.187+01:00Genereus
Jenny R. heeft een paardenstaart. Eentje van lang
blond haar tot aan haar tenen. Een paardenstaart van water!
Wat is de werkelijkheid toch genereus - als je er
oog voor hebt. Ook in 1930 al, op het strand van Zandvoort, voor een fotograaf
die nog lang geen fotograaf is.
Veertien is hij tenslotte nog maar. Een jongen.
Maar een ladies-man in de dop, dat zie je.
De jeugdfoto van eeneddie marsmanhttp://www.blogger.com/profile/18045876263368514179noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3596867589833656513.post-87700934274714234762016-01-28T16:35:00.002+01:002016-02-01T11:11:51.284+01:00Volharding
Als er iets is dat indruk maakt in de foto’s van
Leonard Freed dan is het wel dat ze zo onnadrukkelijk zijn. Maar die eenvoud
is, zoals zo vaak, bedrieglijk.
Je zou het bijna kunnen missen in deze foto: die
meneer rechts, leunend met zijn linkerarm op de schouder van de mevrouw in de
verpleegstersjurk, en die meneer op de voorgrond, leunend met zijn rechterarm
op zijn stok - alsof ze eddie marsmanhttp://www.blogger.com/profile/18045876263368514179noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3596867589833656513.post-83439292733825347922016-01-28T16:31:00.001+01:002016-02-01T11:13:28.591+01:00Onthaaste dagen
Helemaal zeker is het niet dat Wally Elenbaas deze
foto heeft gemaakt. Misschien is het ‘Es’ wel, zijn vrouw en muze Esther
Hartog. Die kon tenslotte ook met een camera omgaan. En hoe vaak zeiden ze niet
over foto’s dat ze die sámen hadden gemaakt?
De kamer is de woonkamer in hun huis op Katendrecht,
Rotterdam. Ze hadden het huis gekraakt in het laatste oorlogsjaar. Hun hele
eddie marsmanhttp://www.blogger.com/profile/18045876263368514179noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3596867589833656513.post-72167637137620833322016-01-28T14:07:00.000+01:002016-01-28T14:08:14.829+01:00De ontdekking
“Ik ken mijn plaats. Daarom heeft het me altijd het beste
geleken om over mijn onderneming te zwijgen. Wat ik deed, deed ik in stilte. In
het donker van de zolderkamer. De vergeten zolderkamer. Een arm mens
weet wat hij mist, een rijk mens niet wat hij bezit. Ik betwijfel of mijn
werkgeefster de ruimten onder de nok heeft geïnspecteerd voor ze Ote Hall
betrok.
Natuurlijk. Foto’s hebben teeddie marsmanhttp://www.blogger.com/profile/18045876263368514179noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3596867589833656513.post-70007927144114223042016-01-27T13:19:00.002+01:002016-01-27T16:18:14.813+01:00Hoedje van papier [25] : Straler
Eindeloos veel is er geschreven en gesproken over
aardgas sinds de ontdekking van de gasbel in Slochteren. En dat is geen wonder
als we even bedenken, wat er aan die vondst vastzit!
Met het bovenstaande zijn we nog niet aan het einde
van wat er allemaal met aardgas kan. Er zijn aardgaskoelkasten (ze werken
geluidloos!) en aardgaswasmachines. Er zijn droogkasten met aardgas voor de was
(eddie marsmanhttp://www.blogger.com/profile/18045876263368514179noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3596867589833656513.post-47426537966534569072016-01-27T13:12:00.002+01:002016-01-27T13:12:41.607+01:00Nu dit weer [13] : Zand
Begin maart was het, voor de kust van Finland.
Stond ie midden in de nacht op het dek van een koopvaardijschip: overal ijs,
schip vast, motor uit. Aardedonker, diepe stilte. Keek ie naar boven: alles en
niets tegelijk.
En wat er dan door je kop gaat, zegt Tjibbe
Hooghiemstra.
Dat we dus niet moeten denken dat we ergens grip op
hebben zodra we er woorden aan vastgeplakt hebben. Dat ruimteeddie marsmanhttp://www.blogger.com/profile/18045876263368514179noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3596867589833656513.post-20260927617673849972016-01-27T13:07:00.001+01:002016-01-27T13:07:24.856+01:00Nu dit weer [12] : Haaks laagje
'Iemand vroeg om een oplossing voor een
krakkemikkig contactpunt op een camera en ik dacht aan een haakse plug al ben
je dan nog niet verlost van die kabelshit waar je met je vingers achter kunt
blijven haken zodat de boel aan gruzelementen gaat wat ook weer voordelen heeft
want uit gruzels valt iets anders te maken zoals mijn vader dat ook had want
die was uitvinder en toen bedacht ik me eddie marsmanhttp://www.blogger.com/profile/18045876263368514179noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3596867589833656513.post-84188307361820142932016-01-27T13:02:00.000+01:002016-01-27T13:08:02.390+01:00Nu dit weer [11] : Twee handen
Of ze eigenlijk wel fotograaf is? Gekke vraag.
Natuurlijk is ze fotograaf. Ook al kijkt ze niet door een lens en wacht ze niet
op dat ene, beslissende moment waar fotografen zo graag op zeggen te wachten.
Ook al drukt ze niet op een knopje.
Een fotograaf kijkt. En dat doet ze, kijken.
In haar geval: naar hoe de ruimte zich laat
omzetten in het platte vlak van een afdruk die straks de eddie marsmanhttp://www.blogger.com/profile/18045876263368514179noreply@blogger.com