Foto: Inwoners van Cape Flats, de sloppenstad vlak buiten Kaapstad. Op een steenworp afstand van het Groote Schuur Ziekenhuis waar Chris Barnard de eerste harttransplantatie uitvoerde, wonen hier naar schatting een miljoen mensen onder abominabele omstandigheden. In de zomer is Cape Flats een woestijn, in de winter een modderpoel. De huizen bestaan voornamelijk uit golfplaat, hardboard en plastic vuilniszakken; de sanitaire voorzieningen zijn minimaal. De bevolking wordt geteisterd door tbc, aids, drank en geweld.
[Over David Lurie's Life in the Liberated Zone]
De foto werd gemaakt door de in Zuid-Afrika geboren maar in Londen wonende fotograaf David Lurie (1951) en staat in zijn boek Life in the Liberated Zone, een uitwerking van de reportage waarvoor hij in 1992 werd onderscheiden met de American Pictures of the Year Award.
Luries foto's (straatbeelden, portretten, dagelijks leven) geven een triest en weinig hoopvol beeld. Rond de acht miljoen mensen in Zuid Afrika (eenvijfde van de totale bevolking) wonen onder dergelijke omstandigheden, noteert Guardian-journalist Rian Malan in zijn inleiding, die werd geschreven kort voor de verkiezingen vorig jaar.
Het vorige bewind had niet de wil om er iets aan te veranderen, de toekomstige zwarte regering ontbreekt het ondanks de euforische stemming op de aandelenmarkten gewoonweg aan de middelen. Maar de bevolking heeft hoge verwachtingen. De situatie in Cape Flats, dat sinds de grote anti-apartheid-demonstraties in het midden van de jaren tachtig gold als 'bevrijd gebied' waar de politie zelfs tot de tanden bewapend geen voet meer durfde te zetten, blijft in zijn ogen dan ook wat die was: explosief. [in: NRC Handelsblad, 11feb1995]
[Over David Lurie's Life in the Liberated Zone]
De foto werd gemaakt door de in Zuid-Afrika geboren maar in Londen wonende fotograaf David Lurie (1951) en staat in zijn boek Life in the Liberated Zone, een uitwerking van de reportage waarvoor hij in 1992 werd onderscheiden met de American Pictures of the Year Award.
Luries foto's (straatbeelden, portretten, dagelijks leven) geven een triest en weinig hoopvol beeld. Rond de acht miljoen mensen in Zuid Afrika (eenvijfde van de totale bevolking) wonen onder dergelijke omstandigheden, noteert Guardian-journalist Rian Malan in zijn inleiding, die werd geschreven kort voor de verkiezingen vorig jaar.
Het vorige bewind had niet de wil om er iets aan te veranderen, de toekomstige zwarte regering ontbreekt het ondanks de euforische stemming op de aandelenmarkten gewoonweg aan de middelen. Maar de bevolking heeft hoge verwachtingen. De situatie in Cape Flats, dat sinds de grote anti-apartheid-demonstraties in het midden van de jaren tachtig gold als 'bevrijd gebied' waar de politie zelfs tot de tanden bewapend geen voet meer durfde te zetten, blijft in zijn ogen dan ook wat die was: explosief. [in: NRC Handelsblad, 11feb1995]