[Over: Nicolas Faure, Citizens of the World]
Het zijn over het algemeen nogal brave foto's die de Zwitser Nicolas Faure maakte in het Geneefse voorstadje Meyrin. Vader en moeder quasi nonchalant op de bank of rond de huiskamertafel, het kroost er keurig omheen gedrapeerd. Het zijn foto's op hun paasbest (dus: in kleur), zoals die in de gemiddelde portretstudio vervaardigd worden. Dat wil vandaag de dag nog wel eens voor kunst (of camp) versleten worden, maar die bedoeling heeft Faure allerminst. Toch is de uniforme doorsnee-burgerlijkheid van zijn foto's niet zonder betekenis.
Meyrin, een Bijlmermeer tegen een decor van besneeuwde berghelling in plaats van polder, is in de ware zin des woords een smeltkroes. Meer dan honderd verschillende nationaliteiten wonen er op luttele vierkante kilometers bij elkaar; van Grieken en Haïtianen tot zoals hier boven afgebeeld Belgen, Saoediërs, Zaïrezen en Tunesiërs. De mannen, en soms de vrouwen, werken als diplomaat, computertechnicus of bij het internationale Rode Kruis, als horlogemaker bij Rolex of troubleshooter bij de Verenigde Naties. En soms (zoals op deze foto) is er geen baan en geen status - behalve die van vluchteling.
De huizen waarin al die mensen wonen zijn vrijwel identiek, hun kinderen gaan naar dezelfde scholen en hun voedsel komt uit dezelfde supermarkt - ze vormen aldus Fauré de 'global family' in levende lijve. Vandaar dat hij zijn documentaire over de wijk goot in de vorm van een serie traditionele familieportretten. Eenenzeventig gezinnen (en een enkele alleenstaande) fotografeerde Faure voor zijn boek Citizens of the World: foto's die, al verschillen de details, gemaakt lijken door een sjabloon.
De journalist André Klopmann tekende in een afwisselend poëtische en feitelijke stijl de persoonlijke geschiedenissen op van de gefotografeerden. Die verhalen staan naast de foto's, en hebben een ontnuchterend effect, want na lezing ervan is er plots geen foto meer die op een andere lijkt. [NRC Handelsblad, 20jan1996]
Het zijn over het algemeen nogal brave foto's die de Zwitser Nicolas Faure maakte in het Geneefse voorstadje Meyrin. Vader en moeder quasi nonchalant op de bank of rond de huiskamertafel, het kroost er keurig omheen gedrapeerd. Het zijn foto's op hun paasbest (dus: in kleur), zoals die in de gemiddelde portretstudio vervaardigd worden. Dat wil vandaag de dag nog wel eens voor kunst (of camp) versleten worden, maar die bedoeling heeft Faure allerminst. Toch is de uniforme doorsnee-burgerlijkheid van zijn foto's niet zonder betekenis.
Meyrin, een Bijlmermeer tegen een decor van besneeuwde berghelling in plaats van polder, is in de ware zin des woords een smeltkroes. Meer dan honderd verschillende nationaliteiten wonen er op luttele vierkante kilometers bij elkaar; van Grieken en Haïtianen tot zoals hier boven afgebeeld Belgen, Saoediërs, Zaïrezen en Tunesiërs. De mannen, en soms de vrouwen, werken als diplomaat, computertechnicus of bij het internationale Rode Kruis, als horlogemaker bij Rolex of troubleshooter bij de Verenigde Naties. En soms (zoals op deze foto) is er geen baan en geen status - behalve die van vluchteling.
De huizen waarin al die mensen wonen zijn vrijwel identiek, hun kinderen gaan naar dezelfde scholen en hun voedsel komt uit dezelfde supermarkt - ze vormen aldus Fauré de 'global family' in levende lijve. Vandaar dat hij zijn documentaire over de wijk goot in de vorm van een serie traditionele familieportretten. Eenenzeventig gezinnen (en een enkele alleenstaande) fotografeerde Faure voor zijn boek Citizens of the World: foto's die, al verschillen de details, gemaakt lijken door een sjabloon.
De journalist André Klopmann tekende in een afwisselend poëtische en feitelijke stijl de persoonlijke geschiedenissen op van de gefotografeerden. Die verhalen staan naast de foto's, en hebben een ontnuchterend effect, want na lezing ervan is er plots geen foto meer die op een andere lijkt. [NRC Handelsblad, 20jan1996]