[Over Louise L. Sherpa: Rodeo]
Elk zichzelf respecterend plattelandsoord in Amerika huurt met regelmaat een wagonlading rodeobeesten af en organiseert een wedstrijd waarop de 'weekend warriors' in groten getale afkomen. Want professionele rodeorijders zijn er maar weinig: het prijzengeld is beroerd, de dagen zijn lang en de voortdurende aanslagen op lijf en leden maken dat het merendeel binnen de kortste keren is opgebrand.
Een rodeo rijd je op adrenaline, atletisch vermogen is de smeerolie. Aldus fotografe Louise Serpa. Al vijfendertig jaar werkt ze als 'action photographer': wanneer het hekje opengaat legt ze vast hoe iemand wanhopig probeert zijn evenwicht te bewaren op een bokkig paard of een weerspannige stier. Langer dan acht seconden duurt het niet. In die tijd moet ze er zo dicht mogelijk bij komen en tegelijk niet in de weg lopen. Dat lukt haar aardig getuige de soms spectaculaire foto's in haar boek Rodeo.
Is dat nou leuk, rodeo? Inleider Larry McMurtry (opgegroeid op een boerderij in Texas en auteur van onder meer The Last Picture Show) vindt van niet. Rodeo ruikt naar traditie, cowboys en indianen schrijft hij, maar het is gewoon showbiz. Want welke boer wil nou op een stier rijden? Rodeo behoort in zijn ogen tot de 'romantische pastorale mythe' die eigenlijk al zo oud is als het wilde westen zelf, en die begon met Buffalo Bills legendarische Wild West Shows.
Het grote verschil tussen hem en Serpa schrijft McMurtry satirisch, is dat zij van cowboys houdt en hij niet. Niks nobel en stoer: 'Ze zijn sexistisch, chauvinistisch, xenofoob, quasi-fascistisch en niet zelden gewoon saai.' [in: NRC Handelsblad, 11mrt1995]
Elk zichzelf respecterend plattelandsoord in Amerika huurt met regelmaat een wagonlading rodeobeesten af en organiseert een wedstrijd waarop de 'weekend warriors' in groten getale afkomen. Want professionele rodeorijders zijn er maar weinig: het prijzengeld is beroerd, de dagen zijn lang en de voortdurende aanslagen op lijf en leden maken dat het merendeel binnen de kortste keren is opgebrand.
Een rodeo rijd je op adrenaline, atletisch vermogen is de smeerolie. Aldus fotografe Louise Serpa. Al vijfendertig jaar werkt ze als 'action photographer': wanneer het hekje opengaat legt ze vast hoe iemand wanhopig probeert zijn evenwicht te bewaren op een bokkig paard of een weerspannige stier. Langer dan acht seconden duurt het niet. In die tijd moet ze er zo dicht mogelijk bij komen en tegelijk niet in de weg lopen. Dat lukt haar aardig getuige de soms spectaculaire foto's in haar boek Rodeo.
Is dat nou leuk, rodeo? Inleider Larry McMurtry (opgegroeid op een boerderij in Texas en auteur van onder meer The Last Picture Show) vindt van niet. Rodeo ruikt naar traditie, cowboys en indianen schrijft hij, maar het is gewoon showbiz. Want welke boer wil nou op een stier rijden? Rodeo behoort in zijn ogen tot de 'romantische pastorale mythe' die eigenlijk al zo oud is als het wilde westen zelf, en die begon met Buffalo Bills legendarische Wild West Shows.
Het grote verschil tussen hem en Serpa schrijft McMurtry satirisch, is dat zij van cowboys houdt en hij niet. Niks nobel en stoer: 'Ze zijn sexistisch, chauvinistisch, xenofoob, quasi-fascistisch en niet zelden gewoon saai.' [in: NRC Handelsblad, 11mrt1995]