Over Henze Boekhouts Veel Nieuwe foto's, in: Fotomania, Rotterdam]
Tien op karton geplakte foto's op een plankje aan de muur: bij de eerste aanblik van Henze Boekhouts tentoonstelling in de Rotterdamse galerie Fotomania voel je je danig bij de neus genomen. Bij nader inzien blijken er elders nog een paar te hangen, maar van 'Veel nieuwe foto's' (de titel van de expositie) is zeker geen sprake.
Toch staat Boekhout allerminst bekend als gemakzuchtig. Aan zijn in 1993 verschenen boek Seconds First bijvoorbeeld ging tien jaar denkwerk vooraf, want hij is niet zomaar fotograaf. Hij wil 'de verhouding onderzoeken tussen waarneming en afbeelding': is wat je op de foto ziet wel dat wat je denkt dat er is? Dat stelt niet alleen hoge eisen aan zijn kijkers, het maakt ook dat je je oog in oog met zijn werkstukken nogal op je hoede voelt.
Neem die serie van tien foto's, of beter gezegd: die vermoedelijke serie, want nergens staat nadrukkelijk dat ze een geheel vormen. Maar er zijn een paar aanwijzingen. De eerste en laatste foto bijvoorbeeld zijn portretten van dezelfde vrouw, beide keren gefotografeerd op een bank in een woonkamer. Op de eerste (geflitst, waardoor zich op de muur achter haar een spookachtige schaduw aftekent) is ze zo volledig in zichzelf gekeerd dat ze eigenlijk niet op maar buiten de foto verblijft. Op de laatste foto staart ze verloren voor zich uit, haar hoofd rustend op haar handen.
Het verschil tussen beide foto's wekt de suggestie van een gebeurtenis. Een reis misschien? Op tussenliggende foto's zien we onder meer de Dom in Keulen, een vrouw in een trein, een taxi ergens op een haventerrein en een afgetakeld vrachtschip aan de kade. Maar hoe zit het dan met die foto van een buste met afgewend gezicht of die van een paar voeten bij een stofzuiger?
Foto's hebben geen betekenis van zichzelf maar krijgen die pas in het kijken ernaar, zo ongeveer laat Boekhouts opvatting zich samenvatten. In feite laat hij je gewoon met lege handen staan, waarmee hij zijn gelijk doeltreffend bewijst. Het bezwaar is alleen dat je na afloop vooral denkt: Nou en? [in: NRC Handelsblad, 3 mrt1995]
Tien op karton geplakte foto's op een plankje aan de muur: bij de eerste aanblik van Henze Boekhouts tentoonstelling in de Rotterdamse galerie Fotomania voel je je danig bij de neus genomen. Bij nader inzien blijken er elders nog een paar te hangen, maar van 'Veel nieuwe foto's' (de titel van de expositie) is zeker geen sprake.
Toch staat Boekhout allerminst bekend als gemakzuchtig. Aan zijn in 1993 verschenen boek Seconds First bijvoorbeeld ging tien jaar denkwerk vooraf, want hij is niet zomaar fotograaf. Hij wil 'de verhouding onderzoeken tussen waarneming en afbeelding': is wat je op de foto ziet wel dat wat je denkt dat er is? Dat stelt niet alleen hoge eisen aan zijn kijkers, het maakt ook dat je je oog in oog met zijn werkstukken nogal op je hoede voelt.
Neem die serie van tien foto's, of beter gezegd: die vermoedelijke serie, want nergens staat nadrukkelijk dat ze een geheel vormen. Maar er zijn een paar aanwijzingen. De eerste en laatste foto bijvoorbeeld zijn portretten van dezelfde vrouw, beide keren gefotografeerd op een bank in een woonkamer. Op de eerste (geflitst, waardoor zich op de muur achter haar een spookachtige schaduw aftekent) is ze zo volledig in zichzelf gekeerd dat ze eigenlijk niet op maar buiten de foto verblijft. Op de laatste foto staart ze verloren voor zich uit, haar hoofd rustend op haar handen.
Het verschil tussen beide foto's wekt de suggestie van een gebeurtenis. Een reis misschien? Op tussenliggende foto's zien we onder meer de Dom in Keulen, een vrouw in een trein, een taxi ergens op een haventerrein en een afgetakeld vrachtschip aan de kade. Maar hoe zit het dan met die foto van een buste met afgewend gezicht of die van een paar voeten bij een stofzuiger?
Foto's hebben geen betekenis van zichzelf maar krijgen die pas in het kijken ernaar, zo ongeveer laat Boekhouts opvatting zich samenvatten. In feite laat hij je gewoon met lege handen staan, waarmee hij zijn gelijk doeltreffend bewijst. Het bezwaar is alleen dat je na afloop vooral denkt: Nou en? [in: NRC Handelsblad, 3 mrt1995]