[Over Barnaby Conrad III (red.), Les chiens de Paris]
Heer en hond in een café in het 15de arrondissement van Parijs, een in 1992 gemaakte maar tijdloze foto van Michel Sfez. Het is een van de zeventig foto's in Les Chiens de Paris, dat werd samengesteld door de Amerikaan Barnaby Conrad III.
Conrad is verslingerd aan zowel Frankrijk als aan honden, en hij raakt dan ook niet uitgepraat over de Franse hondenliefde: restaurants die honde-menus serveren, honde-oppassers die meer betaald krijgen dan baby-sitters, de al in 1899 opgerichte Cimetière des Chiens en de gemeentelijke drollendienst. Volgens Conrad blaffen de 200.000 Parijse honden zelfs een eigen taal: Wouah! Wouah! in plaats van Woef!Woef!
De foto's variëren van Nadars fameuze portret uit 1865 van een jongetje met zijn hond, tot die van de in het Franse genre onvermijdelijke namen als André Kertèsz, Henri Cartier-Bresson, Jacques Henri Lartigue en Marc Riboud. Uiteraard ontbreekt Elliot Erwitt evenmin, de hondenfotograaf bij uitstek die meent dat Franse honden intellectueler zijn dan hun Amerikaanse tegenvoeters - kijk maar naar hun ogen. (Onder de bijdragen bevinden zich overigens ook die van ene Pierre Darnoc, een naam die verdacht veel riekt naar een pseudoniem van de samensteller.)
Toch kan het kaliber van de deelnemers niet verhullen dat Les Chiens de Paris een nogal voor de hand liggend boekje is, passend in de dertien in een dozijn-traditie van de terrassen van Parijs, de verliefden van Parijs, de kades van Parijs etcetera. Maar allas, er valt het nodige te glimlachen bij de honden in de metro en het Bois de Boulogne, op het terras of de voorbank van de taxi. Al was het maar omdat ze telkens weer de indruk weten te wekken dat ze daar eigenlijk helemaal niet willen zijn. [in NRC Handelsblad, 6mei1995]
Heer en hond in een café in het 15de arrondissement van Parijs, een in 1992 gemaakte maar tijdloze foto van Michel Sfez. Het is een van de zeventig foto's in Les Chiens de Paris, dat werd samengesteld door de Amerikaan Barnaby Conrad III.
Conrad is verslingerd aan zowel Frankrijk als aan honden, en hij raakt dan ook niet uitgepraat over de Franse hondenliefde: restaurants die honde-menus serveren, honde-oppassers die meer betaald krijgen dan baby-sitters, de al in 1899 opgerichte Cimetière des Chiens en de gemeentelijke drollendienst. Volgens Conrad blaffen de 200.000 Parijse honden zelfs een eigen taal: Wouah! Wouah! in plaats van Woef!Woef!
De foto's variëren van Nadars fameuze portret uit 1865 van een jongetje met zijn hond, tot die van de in het Franse genre onvermijdelijke namen als André Kertèsz, Henri Cartier-Bresson, Jacques Henri Lartigue en Marc Riboud. Uiteraard ontbreekt Elliot Erwitt evenmin, de hondenfotograaf bij uitstek die meent dat Franse honden intellectueler zijn dan hun Amerikaanse tegenvoeters - kijk maar naar hun ogen. (Onder de bijdragen bevinden zich overigens ook die van ene Pierre Darnoc, een naam die verdacht veel riekt naar een pseudoniem van de samensteller.)
Toch kan het kaliber van de deelnemers niet verhullen dat Les Chiens de Paris een nogal voor de hand liggend boekje is, passend in de dertien in een dozijn-traditie van de terrassen van Parijs, de verliefden van Parijs, de kades van Parijs etcetera. Maar allas, er valt het nodige te glimlachen bij de honden in de metro en het Bois de Boulogne, op het terras of de voorbank van de taxi. Al was het maar omdat ze telkens weer de indruk weten te wekken dat ze daar eigenlijk helemaal niet willen zijn. [in NRC Handelsblad, 6mei1995]