[Over het tijdschrift Double Take, Center for Documentary Studies, Durham, VS]
Het Amerikaanse fototijdschrift Double Take is als een snoepwinkel voor kinderogen. Een kleine greep uit het nieuwe nummer (144 pagina's, kleur: ondenkbaar zoiets, in Nederland): verstilde, tijdloze foto's van Mennonieten in Pennsylvania, een ontluisterende serie van John Kennard gemaakt op de plek waar Henry David Thoreau zijn Walden schreef - zonaanbidders, al dan niet uitgerust met ghettoblaster en laptop, hebben er de macht gegrepen; een prachtige reportage van World Press-winnaar Larry Towell over El Salvador (een voorpublicatie uit zijn binnenkort te verschijnen boek) - een wereld die, nadat we haar tien jaar geleden leerden kennen, nu nog maar zelden onder ogen krijgen.
Double Take, dat vier keer per jaar verschijnt en inmiddels begonnen is aan haar derde jaargang, wordt uitgebracht door het aan de Amerikaanse Duke University in Boulder verbonden Center for Documentary Studies.
Volgens de bijna verplichte homepage op het internet ondersteunt het Center documentary artists (fotografen, schrijvers, filmers) bij hun werk, waarbij betrokkenheid bij de gemeenschap waarover wordt bericht het uitgangspunt is. De afstand tussen kunstenaar en activist dient verkleind, heet het in het bevlogen exposé dat opvallende overeenkomsten vertoont met de opvattingen van de Nederlandse sociale fotografie van de jaren zeventig.
Het niet-virtuele tijdschrift is niet zo politiek-pedagogisch als de website doet vermoeden: theoretisch getinte bijdragen worden maar bij uitzondering opgenomen. Wel bevat Double Take een smakelijke cocktail van fotografie, poëzie, korte verhalen en een enkel essay; een formule waarmee de uitgave doet denken aan het Engelse Granta - zij het dat Double Take wat fotografie betreft beslist meer te bieden heeft dan haar om die reden vaak zo geprezen tegenhanger.
Zo nu en dan worden fotoseries gecombineerd met een tekstbijdrage over hetzelfde onderwerp, zoals in dit nummer over amateurhonkbalteams en als au pair werkzame illegale immigranten. Geïllustreerde reportages worden het nergens; niet alleen zijn de teksten apart van de foto's tot stand gekomen, ze hebben ook nadrukkelijk een literair en niet een journalistiek karakter.
Dat er in Double Take met geen woord wordt gerept over techniek en camera's, het handelsmerk van het gemiddelde fotoblad, mag daarbij voor zich spreken. Voor zover bekend is de bibliotheek van het Nederlands Foto Instituut vooralsnog de enige plek in Nederland waar Double Take te vinden is. [NRC Handelsblad, 2mei1997]
Het Amerikaanse fototijdschrift Double Take is als een snoepwinkel voor kinderogen. Een kleine greep uit het nieuwe nummer (144 pagina's, kleur: ondenkbaar zoiets, in Nederland): verstilde, tijdloze foto's van Mennonieten in Pennsylvania, een ontluisterende serie van John Kennard gemaakt op de plek waar Henry David Thoreau zijn Walden schreef - zonaanbidders, al dan niet uitgerust met ghettoblaster en laptop, hebben er de macht gegrepen; een prachtige reportage van World Press-winnaar Larry Towell over El Salvador (een voorpublicatie uit zijn binnenkort te verschijnen boek) - een wereld die, nadat we haar tien jaar geleden leerden kennen, nu nog maar zelden onder ogen krijgen.
Double Take, dat vier keer per jaar verschijnt en inmiddels begonnen is aan haar derde jaargang, wordt uitgebracht door het aan de Amerikaanse Duke University in Boulder verbonden Center for Documentary Studies.
Volgens de bijna verplichte homepage op het internet ondersteunt het Center documentary artists (fotografen, schrijvers, filmers) bij hun werk, waarbij betrokkenheid bij de gemeenschap waarover wordt bericht het uitgangspunt is. De afstand tussen kunstenaar en activist dient verkleind, heet het in het bevlogen exposé dat opvallende overeenkomsten vertoont met de opvattingen van de Nederlandse sociale fotografie van de jaren zeventig.
Het niet-virtuele tijdschrift is niet zo politiek-pedagogisch als de website doet vermoeden: theoretisch getinte bijdragen worden maar bij uitzondering opgenomen. Wel bevat Double Take een smakelijke cocktail van fotografie, poëzie, korte verhalen en een enkel essay; een formule waarmee de uitgave doet denken aan het Engelse Granta - zij het dat Double Take wat fotografie betreft beslist meer te bieden heeft dan haar om die reden vaak zo geprezen tegenhanger.
Zo nu en dan worden fotoseries gecombineerd met een tekstbijdrage over hetzelfde onderwerp, zoals in dit nummer over amateurhonkbalteams en als au pair werkzame illegale immigranten. Geïllustreerde reportages worden het nergens; niet alleen zijn de teksten apart van de foto's tot stand gekomen, ze hebben ook nadrukkelijk een literair en niet een journalistiek karakter.
Dat er in Double Take met geen woord wordt gerept over techniek en camera's, het handelsmerk van het gemiddelde fotoblad, mag daarbij voor zich spreken. Voor zover bekend is de bibliotheek van het Nederlands Foto Instituut vooralsnog de enige plek in Nederland waar Double Take te vinden is. [NRC Handelsblad, 2mei1997]