Hamelinks kunstenaarschap ontwikkelde zich noodgedwongen onder grote druk. Hij kreeg zijn opleiding aan de School voor Fotografie in Den Haag en werd in 1990 onderscheiden met de Kodak Young European Photographers Award. Begin jaren negentig debuteerde hij met een serie close-ups van alledaagse gebruiksvoorwerpen. Hij voerde opdrachten uit voor onder meer het Haags Gemeentemuseum, en de tijdschriften Elle en Quote. Nadat twee jaar geleden bij hem een hersentumor was geconstateerd, maakte Hamelink zijn eigen leven tot hoofdonderwerp van zijn foto's.
In 1997 trad hij er in de Amsterdamse galerie 2 1/2 x 4 1/2 voor het eerst mee naar buiten. Hij combineerde zijn eigen hersenscans met foto's van rondfladderende vogeltjes in de avondlucht, de vrolijkheid van een verlicht kermisrad bij nacht, de ontluikende liefde voor een nieuwe vriendin (en latere echtgenote).
Ondanks de vergankelijke en duistere sfeer van zijn werk, stonden zijn foto's echter minder in het teken van de dood dan van het leven. Koketteren met zijn ziekte, een verschijnsel dat ego-documenten zo gruwelijk onverteerbaar kan maken, deed hij niet. Hij beschouwde zijn ziekte als een feit, evenals zijn wil om te overleven en juist dit gaf zijn werk een grote vitale kracht.
Die kracht en de sobere en ingehouden kwaliteit van zijn foto's, maakten van Hamelinks tentoonstellingen indrukwekkende gebeurtenissen. Dat het de naderende dood was die deze artistieke levenslust teweegbracht, speelde daarbij een onloochenbaar bittere maar op de keper beschouwd slechts zijdelingse rol. Tenslotte was het niet zijn ziekte die hem deed fotograferen maar zijn grote visuele dadendrang.
Eric Hamelink werd 34 jaar.
[NRCH, 3jul1998]