De naam National Geographic heeft onder fotografen nog altijd een magische klank. Het Amerikaanse tijdschrift gold in de eerste decennia na de Tweede Wereldoorlog als de ideale werkgever. All expenses paid mocht je er maanden werken aan een opdracht gesitueerd voor de kust van Australië, in de Afrikaanse savannes of de Zuid-Amerikaanse jungle. Wie eenmaal ter plekke dagen moest wachten op de goede omstandigheden of het juiste licht, kon na afloop met een gerust hart de rekening presenteren.
De praktijk zal minder rooskleurig zijn geweest. In je eentje rondrijden in een aftandse pick-up, een kaart vol blinde vlekken, eten in goedkope diners terwijl je foto's moet maken van een handvol allerminst enerverende overdekte bruggen in Madison County, Iowa - ook dat kwam voor.
Geen wonder dat Robert Kincaid het allemaal gelaten over zich heen laat komen: hij moet wat foto's maken, heeft ,,een paar dagen'' de tijd en neemt nog maar eens een sodawater. Energiek, laat staan enthousiast, komt het niet over. Maar ja, was Kincaid (Clint Eastwood) vertegenwoordiger in stofzuigerzakken geweest, dan zou de romance waar het in The Bridges of Madison County allemaal om draait ongetwijfeld aan geloofwaardigheid hebben ingeboet.
Kincaid, nog maar net ter plaatse en de weg al kwijt, klopt aan bij een boerderij en ontmoet Francesca (Meryl Streep), een getrouwde moeder van twee kinderen die haar dromen al lang geleden heeft ingeruild voor een zorgzaam en niet ontevreden leven. Man en kinderen zijn een paar dagen van huis, even kan ze doen en laten wat ze wil. Al na een uur hebben ze het gevoel hun hele leven op elkaar gewacht te hebben. Romantisch en voorspelbaar is het vervolg - en onderhoudend, al was het maar omdat Streep zo overtuigend de uit haar schulp kruipende huisvrouw weet neer te zetten (heel even lukt het haar zelfs zwoel te kijken).
Na zijn dood zal ze zijn camera's toegestuurd krijgen plus het boek (aan haar opgedragen, uiteraard) dat hij heeft gemaakt tijdens zijn verblijf. Maar wanneer hij in vredesnaam die foto's gemaakt heeft is een raadsel. Tussendoor waarschijnlijk en met speels gemak. Zo ging dat nu eenmaal bij de Geographic, moet je maar denken.