Camping Emmen is een
familiecamping bij uitstek en van alle gemakken voorzien. Zegt Camping Emmen
over zichzelf, op de website. Verharde paden, goede verlichting, buitenzwembad,
ligstoelen, zitjes, zonneweide, beachvolleybal.
Gezellig: 240 plaatsen en
in het hoogseizoen 90 extra op de grote groenweide.
Leuk: “café/restaurant
met terras en een aparte afhaalruimte ook voor feesten en partijen”.
Extra: "de speciale
één oudercamping onder de slogan ’Laten we gezellig bij elkaar gaan staan en
bijna alles mag en niets moet’".
Een en ander ruimschoots
binnen de Rondweg, op een steenworp van het centrum. Camping Emmen heet niet
voor niets ook stadscamping.
Aan de rand van het
terrein is een veldje ingeruimd voor een handvol caravans die permanent worden
bewoond. Ook in een paar andere ‘straatjes’ gebeurt het een enkele keer. Tien
mensen, twintig mensen, wel kinderen, geen kinderen. De een staat er een jaar
of wat, de ander een paar maanden. Het wisselt. De website zwijgt erover.
Eigenlijk mag dat niet,
wonen op de camping. Maar het gebeurt toch. Ten eerste: wat heb je aan regels
zonder uitzonderingen? Ten tweede: wat heb je aan regels als je geen rekening
meer kunt houden met omstandigheden.
Wat betreft die omstandigheden:
schulden, echtscheidingen, drank, huisuitzettingen, gedoe. De volgorde is
willekeurig, zo ook de oorzakelijke verbanden.
Goed dus dat wat
eigenlijk niet mag toch kan. Waar zouden die mensen anders terecht komen. En
verder: het geeft een nieuwe dimensie aan het begrip familiecamping.
(En ja hoor. Dan worden
er altijd weer mensen jaloers. Die willen óók wel het hele jaar door in hun
caravan wonen. Nee, mag niet. Ja, wel. Als ze ook die problemen..... Maar dat
willen ze dan weer níet. Zo zit dat met jaloezie. Het is selectief. Dat is ook
vervelend.)
Dit voorjaar verbleef
fotograaf Hanne van der Velde (toen student, inmiddels afgestudeerd aan
de Fotoacademie in Groningen) zo nu en dan op de camping. Vanwege dat veldje en
die straatjes en die mensen.
Hoe dat ging? Dat ging
wel goed. “Die mensen hebben problemen maar daar maken ze geen probleem van. Je
moet wel een biertje kunnen drinken.”
Van der Velde (1988,
geboren en getogen Emmenaar) is geen fotograaf van dik hout en planken. Hij
doet niet in tranen en ook niet in aanklacht of bezwaar. Hij is meer van het
toeval en het subtiele gebaar.
Als fotograaf zal je daar
geen bakken met geld mee verdienen, zou je denken. Dat denkt hij ook, zegt hij.
Maar dat dat niet geeft. “Tenminste, nóg niet.”
En trouwens, hij is met
die campingfoto’s wel mooi genomineerd voor de Photo Academy Award, de
jaarlijkse competitie voor fotografiestudenten. Daar is ook niks mis mee.
Het grapje ligt voor de
hand, dat hij altijd nog op die camping....
Hoeft niet, zegt hij. “Ik
heb familie.”
-----
De foto’s van Hanne van
der Velde verschenen in het tijdschrift
Noorderbreedte. Bovenstaande tekst
ook.