Soms
moeten met oog op de toekomst de handen weer uit de mouwen, de schouders
eronder en de hakken in het zand.
Voetbal,
daar gaat het over. En niets mooier in het voetbal dan een cliché. Daarom doen
we deze er ook bij: dat er donkere wolken hangen boven de Langeleegte en de SC
Veendam.
Zeker
vandaag, de zaterdag na de vrijdag van de laatste wedstrijd van het seizoen.
Uit tegen Zwolle moesten de geel-zwarten. Uitslag: 0-2. Alles wat mis kon gaan
ging mis en alles wat goed kon gaan ook. Toch krijgen de Veenkolonialen een
zesje in de krant van vandaag. Niet veel, maar altijd nog meer dan de
scheidsrechter, “een volslagen incompetente vertegenwoordiger van het
arbiterskorps” aldus het verslag. Die krijgt voor straf een
één.
De
balans na 34 wedstrijden: 4 gewonnen, 10 gelijk, 20 verloren. 22 punten.
Zestiende
plaats. Voor de liefhebber: dat is de derde plaats van onderen.
Waar
zou iedereen zijn op deze zaterdag na de laatste wedstrijd van een seizoen dat
wel eens het laatste seizoen in het betaalde voetbal geweest zou kunnen zijn?
Je denkt aan een wake. Aan troost of iets met spandoeken. Maar nee. De
parkeerplaats voor de Langeleegte is verlaten. De lichten in het kantoor zijn
uit. Geen levende ziel te bekennen, geen mens om sprekend op te voeren.
De
spits likt zijn wonden. De middenvelder duwt samen met de vrouw een karretje
vol weekendboodschappen door de Autorama, de verdediger zaagt hout voor de open
haard. De keeper is met de kinderen naar opa en oma in Stadskanaal.
Zoiets.
Op
een veldje naast het stadion staat een oefenmuurtje. Zes houten mannen op
wieltjes. Ze hebben geen armen meer. Wel hebben ze halve hoofden, kapotte
knieën, geen benen. Kortom: een muurtje vol gaten. Dat zal niet helemaal de
bedoeling zijn. Al kun je dat ook anders zien natuurlijk. Dat je met dit
muurtje juist goed kunt oefenen op het vinden van gaten. Scoren dus. Dat vindt
de jeugd leuk en heeft de jeugd niet de toekomst? Vooruitziend beleid dus, zo’n
muurtje.
Een
tekort in de boeken, een gat in de begroting, de bodem van de kas. Zo staan de
zaken ervoor. Een ton of drie, vier is er nodig. Hoeveel precies wil niet
helemaal helder worden. Maar de grote lijn is duidelijk. En dat het niet de
eerste keer is ook. Zelfs de boekhouder schijnt niet meer te weten hoe vaak de
club bankroet heeft geheten. Om daarna van handen en mouwen, schouders en
koppen weer van hakken over sloot.
De
webstek van de club roept om hulp. Steun het Kolonistenplan, wordt kolonicio.
“Het Kolonistenplan, waarvan de naam verwijst naar het rijke verleden van onze
club, is bedacht om de trots, de betekenis voor de regio en de 'roots' van SC
Veendam te verbinden met partners die vierkant achter de club willen en blijven
staan.” De directeur schrijft het, hij moet een volhardend man zijn. De club is
van 1894, de club wil 120 worden. Wat die roots betreft: zie de slagkar in het
logo, de kruiwagen van de turfstekers. Volk dat gedijt bij tegenwind.
Ook
de Zwarte Mannen helpen. Een zanger, een oud wethouder, een dichter. Herman
Sandman, journalist en schrijver, is de aanvoerder. Ze hebben een blog “ten
behoeve van het algemeen nut en sc veendam in het bijzonder”.
Sandman
heeft gebeld met Doutzen Kroes en nu is Doutzen ook kolonicio. Of het
waar is weten we niet. Als het niet waar is, is het toch een mooie
schijnbeweging. Voor de liefhebber: Doutzen zit in de mode, ze is fotomodel.
Hebben
de kolonicio’s en de zwarte mannen en Doutzen wel genoeg genoeg handen
en mouwen? Misschien moet er wel geld bij, van de gemeente of zo. Dat zal dan
wel weer rumoer geven. Gemeenschapsgeld, een balk, een bodemloze put. Maar dat
zou niet eerlijk zijn. Er is tenslotte ook asfalt al heeft lang niet iedereen
een auto. Er is tenslotte ook publieke omroep ook al kijkt lang niet iedereen.
Of zullen we het hier weer eens hebben over dat Forum in Groningen, die
dierentuin in Emmen, dat museum in Leeuwarden?
In
een hoek van die o zo lege parkeerplaats voor de Langeleegte ligt een bult
zand. Er gaat vast iets opgehoogd worden.
Toch
even proberen. Ja, de hakken willen er goed in.
Het
begin is er.
Dan,
ver in blessuretijd, klinkt plots gejuich boven de Langeleegte. De gaten zijn
gedicht, de kas is weer gevuld! Bedrijven hebben geld beloofd, het stadion is
verkocht. De zaak is reeds beklonken, de handtekening ten gemeentehuize reeds
gezet.
Wat
betreft de kopers: twee projectontwikkelaars. 'Zij gaan ook gezamenlijk aan de
slag met een project in het centrum van Veendam.' De krant zegt het. Soms is de
toekomst verrassend behendig. De directeur spreekt van een wereldtruc.
De
Zwarte Mannen juichen ook. Ze melden alvast maar het feestmenu ter ere van de
promotie naar de eredivisie in het seizoen 2021-2022. Vooraf: mosterdsoep met
turfgerookte worstschilfers.
Zelf
proeven wij vooral het woord projectontwikkelaar en kijken nog even om naar die
bult zand in de hoek van de parkeerplaats.
We
zijn benieuwd naar wat de verlenging ditmaal oplevert.
-----
[Naschrift: op 25 maart 2013 werd het faillissement van SC Veendam uitgesproken.]
-----
Toekomst met geel en
zwart
verscheen op papier in het tijdschrift Noorderbreedte [3/2012].
Het
was de zevende aflevering in de rubriek Marsman Ziet Toekomst.
De
fotografie werd verzorgd door Marieke Kijk in de Vegte.