Iets meer dan een jaar geleden schreef ik Nat op nat. Halverwege november zal het geweest zijn. Het schilderij waarover het gaat in dat stukje was nog maar net af.
Dat het in de tentoonstelling Eb en vloed zou komen had Thom Mercuur nog maar net besloten.
Hoe kon het ook anders - het besluit dát die tentoonstelling er zou komen in het Informatiepaviljoen in Lauwersoog, was nog maar een paar dagen oud.
In zeven, acht weken zette Mercuur de expositie in elkaar.
Dat ik over Barteld schreef was 'logisch'. Vond hij.
Hij had ons 'niet voor niets' ooit bij elkaar aan tafel gezet. Zei hij.
Ook in Lauwersoog was dat, we dronken koffie bij de dijk, we keken naar de plek waar zijn nieuwe museum zou moeten komen.
Zo deed hij dat, mensen bij elkaar brengen.
Vandaag, woensdag 20 januari 2016, krijgen we beide bericht.
Thom is dood.
Eb en vloed is zijn laatste expositie geweest.
Over de telefoon praten we over hem. Het is rond het middaguur.
Vijfenzeventig jaar jong, zeggen we tegen elkaar. Verder weten we het even niet.
Ja, toch wel. Dit weten we: verdomme. De gedachte dat die expositie het begin had
moeten zijn van zijn droom: dat museum - Eb en vloed.
Het museum dat hij voor zich zag maar niet meer heeft kunnen zien.
Verdomme.
Aan het eind van de middag stuurt Barteld een bericht.
Bij het bericht zit een foto, een foto van een schilderij.
Op het schilderij staat een datum - die van vandaag.
Vanochtend was het doek nog leeg.
Het is eb.
Het doek is nog nat.