Vinkega

Er staat een bushokje langs de weg door Vinkega. Naast het bushokje staat een brievenbus. Tegen de brievenbus staat een fiets. Logisch, het kettingslot past prachtig om zo’n paaltje van een brievenbus. 

Vanochtend is er iemand weggegaan, eerst een stukje met de fiets, dan een stukje met de bus. Maar de bedoeling is weer thuis te komen. Anders zet je je fiets niet zo keurig weg.

Je ziet het en je denkt het en dan is het alweer achter de rug. Want je hoeft je voet niet eens van het gaspedaal te halen op de weg door Vinkega. Dat hoeft pas in Steggerda, en dan ben je toch drie en een halve kilometer verder. 
Steggerda heeft een kom, Steggerda heeft een kruispunt. Daarom mag je er 30, zegt het bord. En wie niet lezen wil moet maar voelen dus heeft Steggerda ook hoge drempels. Vooruit, 30, en dan nog ben je voor je het weet in Peperga, maar nee, ook al ben je nog steeds in Weststellingwerf, het is allemaal niet de bedoeling.


Vinkega, dat is de bedoeling. 
Rechtsomkeert dus maar.

(En daar heb je het al, als je er woont: De Vraag. Wat heeft een mens hier in hemelsnaam te zoeken? Maar dat is niet de goede vraag. Dat is de vraag waarvan je als ie je gesteld wordt al weet dat niets meer helpt. Dat je je maar moet verdedigen. Nee, betere vraag: wat heeft een mens hier niet te zoeken? Een koopgoot, een autoshowroom, een grand café, een winkel die in Ipads doet. Ik noem maar wat. Dat zijn nog eens antwoorden waar je wat aan hebt.)

Vinkega. Aantal inwoners: 223. De gemeentelijke webstek weet het precies. Nou ja, precies. Het is tijdelijk. Ook in Vinkega wordt wel eens iemand geboren en gaat wel eens iemand dood. Net zo goed als er mensen naar bed gaan en opstaan, koken en eten, ruzie maken en vrede sluiten. Tuurlijk. Wat dacht je dan?

79 huizen staan er. In een daarvan werd Marije Kuiper geboren, in 1983. Toen ze groot was ging ze weg, ’naar de stad’, en toen ze nog groter was kwam ze weer terug. Voor altijd of voor een tijdje, wie weet. Haar ouders zetten gewoon een extra bord op tafel, zoiets doen ouders (als het goed is).

Het dorp was veranderd, zag ze. Andere mensen, of dezelfde maar dan ouder. Wie waren dat eigenlijk? Wat deden ze? Had ze zich nooit eerder afgevraagd. Ze dacht: dat fotografeer ik. En dat kwam goed uit, kon ze in juli van dit jaar mooi mee afstuderen aan de Academie voor Popcultuur in Leeuwarden.

Er was een tentoonstelling, in het kerkje van Vinkega; een hartverwarmend filmpje van de opening staat op het web. En nu is er een boek, haar eerste, met 128 foto’s. Iedereen uit Vinkega staat er op. Je kijkt naar ze en je denkt: goh, Vinkega.

Als ik Marije Kuiper bel voor het schrijven van wat hier staat, blijkt ze net in India te zitten.

Is dat jouw fiets bij de brievenbus, vraag ik.

--------

De foto's van Marije Kuiper verschenen op papier in het tijdschrift Noorderbreedte, aflevering 6/2010. Bovenstaande woorden ook.