De fotograaf zegt:
Je weet nooit van tevoren
wat je tegenkomt. Iedere situatie is weer anders. En mensen zitten ingewikkeld
in elkaar.
Ook lichamelijk.
Een bejaarde vrouw is
gestruikeld op het trottoir. Gezicht open, schaafwonden, pols gebroken.
Compleet van de wereld is ze. Maar komt dat alleen door de val?
In haar
handtasje zitten geen medicijnen. Dat is een goed teken.
Of toch niet?
Na een minuut of tien is
ze weer bij haar positieven. Ja, die pols doet pijn. Maar ze schaamt zich zo,
zegt ze. Dat vindt ze veel erger. Zo erg dat ze er een beetje raar van werd.
Flauwgevallen tiener,
thuis.
Zware frituurlucht in de woning, een hond die als een dolle tekeergaat,
tv keihard aan. Moeder loopt nerveus van woonkamer naar keuken naar
dochterskamer naar woonkamer. Dochterlief staat inmiddels alweer overeind.
Maar
toch.
Het ambulancepersoneel
legt haar op bed.
Pols, bloeddruk, temperatuur.
Vijftien is ze. Overal
posters van Justin Timberlake.
Naast het bed ligt een boekje: Zwangerschap voor dummies.
Bericht uit de
Bijlmerbajes: er ligt iemand bewusteloos in zijn cel.
We ruiken alcohol. Er
wordt tegen hem gepraat, er wordt tegen zijn wang geklopt. Geen reactie.
Ademhaling blijkt goed, bloeddruk ook.
Dit soort types kent hij
wel, zegt de verpleger. Hij past een trucje toe, wrijft even met zijn knokkels
op het borstbeen: pijnprikkel. Geen reactie.
Zou er dan toch iets mis zijn?
Onder politiebegeleiding
rijden we naar het ziekenhuis. Ook onderweg: monitor oké, geen sjoege. Eenmaal
aangekomen gaat hij acuut aan nog meer monitoren. Opnieuw lijkt alles normaal.
Op het moment dat er een
infuus zal worden ingebracht, doet hij opeens zijn ogen open en grijnst.
Tsjonge, wat was hij toe
aan een uitje, zegt hij.
Een parkeerplaats, laat
op de avond. Het regent. De politie heeft de boel al afgezet.
Hier is niet veel
meer te doen. Diepe steekwonden in rug en nek. De lijkschouwer is al onderweg.
Een jonge vent nog, had
net een tweedehands auto gekocht. Daar ging die ruzie over. Op het kenteken
bleek nog een bekeuring open te staan. Hij kwam verhaal halen en dat had hij
beter niet kunnen doen.
Buurman hield nog een
oogje in het zeil. Maar nu gaat het echt niet langer, zegt hij wijzend naar de
oude man op het verfomfaaide bed.
Een kaal appartement dat
geen herinnering prijsgeeft. Geen foto, geen voorwerpen, niks. Over de stoel
naast het bed hangt een vale kamerjas.
Hoe oud zou hij zijn? In
de zeventig, in de tachtig? Altijd op zichzelf gewoond, zegt buurman. Geen
kinderen, geen vrienden, geen familie meer. Een kluizenaar eigenlijk. Vroeger
ook al. Toen ging dat wel. Maar ja, Alzheimer. Hij vergeet zelfs dat hij pijn
heeft.
Dagzorg heeft het lang
kunnen beredderen.
De brancard gaat niet in
de lift. Dan maar op een stoel. De oude man laat het gelaten toe. Hij lijkt
niet te beseffen wat er gebeurt, wie hij is, waar hij vandaan komt. Laat staan
dat hij weet waar hij naartoe gaat.
Telkens anders.
Maar grote lijnen zijn er
wel: situatie inschatten, symptomen nalopen, hartritme controleren.
Bloeddruk, zuurstof,
suiker, pupilgrootte.
Als de patiënt
aanspreekbaar is, vragen naar medicijngebruik en allergieën.
Wat gebroken lijkt met
fluwelen handschoenen aanpakken.
Letten op de reacties.
Standaard in de koffer
(naast de pijnstillers, de hartoppeppers, de spuiten om een en ander mee toe te
dienen, de naaldjes voor het infuus) zitten ook de boekjes voor de
uitzonderlijke gevallen.
Hoe herken je een
wespensteek?
En o ja, nooit vergeten:
de omgeving verkennen. Zijn we veilig? Vechtpartijen, drank, drugs – dat is
uitkijken. Vooral als je als eerste ter plekke bent.
Ook altijd in de wagen:
knuffelbeertjes, voor de kinderen.
-----
Ingewikkeld verscheen op papier in
het boek Willem Poelstra: 112* Ambulance Amsterdam.
Uitgave: Mets en Schilt,
Amsterdam (2008)
De tekst werd geschreven op basis van diverse gesprekken met de fotograaf.
In het boek werden de fragmenten onder een andere titel en in een iets gewijzigde volgorde opgenomen.
In het boek werden de fragmenten onder een andere titel en in een iets gewijzigde volgorde opgenomen.